woensdag 1 december 2010

EXPO - Gilbert & George Pictures

A)

Better than a poke in the eye?

Over 40 years, Gilbert and George have become an institution with their rude words, colossal images and public double-act, but does this huge retrospective finally show us what they really mean by it all?
    Gilbert and George Tate Modern, London SE1; until 7 May. The Observer is media partner. Gilbert and George, the most famous alliance in art, are having the biggest-ever show at Tate Modern. It fills an entire floor, twice the usual exhibition space, and covers every other inch of wall from cafe to escalator to bookshop. You cannot avoid it, which must be keenly gratifying for the artists. For their wall-sized art has always aspired to be right out in full public view rather than mouthing its chosen words - Cunt, Fuck, Lick, Spunk, Naked, Shitted, Smash, Piss, Yell, Bomb and so on - to an exclusively art-world audience. 'Art for All': that's what Gilbert and George claim to have been making these past 40 years, well aware that for all those who revere them as our national commentators, our conscience etc, just as many regard them as blasphemers, perverts and pederasts. Indeed, one can't help sensing a slight snicker in that 'All', although it has always been surpassingly hard to work out what G&G actually think. So it is good to have this monumental survey of their life's work to try to piece together the meaning of their art and perhaps to get its tone, as it were, straight. The basic format was there from the off: G&G in identical suits striking absurdly stiff poses with just the hint of an impish glint behind those Prufrockian exteriors. These self-portraits would then be juxtaposed with other black-and-white photos in the G&G grid: their East End house, their neighbourhood, the graffiti and crowds, skinheads and rent boys, cemeteries, churches and mosques. Visual history, in other words, plus more private - or more public? - exposures in between: the artists' genitals and orifices, magnifications of their excrement and semen. It seems from this show that there was once a private strain to their art, and that it involved some of their best work - their drinking days in the Seventies expressed as a crazy-paving of snapshots: blank, outlandishly stark or a blur; or the marvellous Dusty Corners and Dead Boards series, haunting checkerboards of interiors in which each artist appears alone in a shadowy room, alternating upstairs and downstairs with the oppressively vacant chambers of their house: the world before, and as it seems after, they were here. It's a look, an absolutely distinct look, the G&G grid: a way of assembling images while seeming to keep them apart. No matter how wild the conjunctions (Big Ben to pubic lice, for instance), they keep it all under control with tremendous zip and register. The format never alters and is still the most impressive aspect of their art. If you imagine one of their works done as a fresco without the slick frame divisions - a tiny G&G surrounded by enormous turds; an enormous G&G looking down on tiny London - it would look mad or naive. But the minimalist grid turns society into fragments and allows the artists to observe from a thoughtful distance, or so it is often argued. In fact, the artists' relationship with their imagery veers from pensive to facetious to strikingly blank. In an early classic like Queer, G&G stand in elegiac sidelight beside the bowed heads of street derelicts as dark clouds loom over London: Everyman observing the world's sorrows. But this is a rare instance of openness from two artists so vaunted for their candour. A much more usual posture is their commedia dell'arte hamming - the faux-religious rapture when gazing up at a huge naked youth; the pantomime double-act that makes them look like a sinister Morecambe and Wise. But even as early as the Seventies, a gulf begins to grow between their self-portraits and the rest of a picture's content. Here they are in their matching suits, their Persil-white underpants or nothing at all, surrounded by gobs of chewing gum; by pages of the London A-Z or chunks of the Koran, it is all one and the same - their responses cannot be placed. Some people find this blankness powerfully non-judgmental, but this ignores the fact of what the artists choose to show. The graffiti, like the gum or piss or the pretty boys or the controversial swastikas (significantly absent here) are all images taken from their neighbourhood, but G&G obviously wouldn't dream of showing a local Georgian front door. Provocation is all, the imagery must affront. Light the fuse and retreat. In the Nineties, Gilbert and George's art became as pompous as stadium rock and as self-centred - our spunk, our bums, our turf - as so much young British art of that era. Lately, it has turned outwards again but still wants to appear to be showing both sides of the street. The 'Sonofagod Pictures' from last year include a work the size of a cathedral window that incorporates morphed crucifixes, the artists in haloes and the slogan 'God Loves Fucking! Enjoy' (as usual, not their phrase but quoted graffiti). But there is also the punning Mufti (a Muslim cleric) with its pageant of diamond-encrusted jeans and some Jewish symbols for good measure. The suggestion may be that all religion is superstition - wild new thought! - but the Catholic imagery achieves critical mass. Still, the relations between words, images and self-portraits, as usual, make no particular sense. If they did, then you might have some idea how the artists really feel about what they depict and their position of aesthetic neutrality - genuine or feigned - would be breached. As it is, these colossal images, so gaudy and ornamental, so dizzy with computer-generated distortions, merely poke you in the eye rather than probing your religious sensitivities. The final and most recent works seem more null than ever: newspaper hoardings about the London bombings stacked one above the other in long columns in the manner (the artists say) of a war memorial. Bombs, bombing, bombers they announce, these black-and-white lists of nouns and verbs. G&G, morphed and doubled and printed bright red, bounce among them. The look is vividly nasty, as busy as a page of shrieking ads and seems as remote from a war memorial as can be. I recently heard the artists describe these pieces as quiet, funereal and commemorative and, if they can ever be taken at their word, perhaps that's what they truly hope and believe. But what Gilbert and George claim to aim for and what they actually achieve with their art remain worlds apart.
B)
1. Expo Gilbert & George Pictures (Jack Freak)
2. Bozar - Brussel
3. 27 november 2010 om 16u
4. Lotte Detré
5. Lotte wou graag naar expo met fotografie gaan en omdat me dit ook interesseerde zijn we naar Gilbert & George gaan kijken. Het is eigenlijk fotografie vermengt in een schilderij en dat is wat het concept zo uniek maakt. Maar de kunstwerken zijn wel allemaal erg in dezelfde stijl en dus is het misschien wat ééntonig. Maar omdat de affiche en de folder er wel heel erg leuk uitzagen, zijn we toch voor deze expo gegaan en het is niet tegengevallen. Ik had wel al een expo bezocht voor Esthetica maar deze leek me toch de moeite waard Lotte te vergezellen.
6. Ik had nog nooit over het duo Gilbert & George gehoord maar we hadden wel samen grondig de folder doorgenomen. Ik was ook nog nooit naar een voorstelling in het Bozar geweest en ook nog niet naar een fototentoonstelling denk ik.

C)
D)
 

FILM - Adem

A) Recensie
'Adem' begint sterk, met de mucopatiënten Tom (Stef Aerts) en Xavier (Wouter Hendrickx) die in Gasthuisberg hun longen komen laten nakijken en tijdens de check-up enigszins gesteld raken op mekaar ('Hoeveel blaast gij?' 'Tachtig normaal, vandaag vijftig.' 'Dan win ik.').
De film is op z'n best wanneer de camera sec het gedoe met de tubes en de zuurstofmaskers en de beademingsmachines registreert, of wanneer we samen met Tom en Xavier - twee jongeren die veel te vroeg met hun eigen sterfelijkheid worden geconfronteerd - door de droeve gangen van het ziekenhuis dwalen (de race in de catacomben!).
Op die momenten trilt 'Adem' van waarachtigheid, van tragiek ook: ''t Is raar, hè, dat wij doodgaan voor ons ouders,' hoor je Xavier schijnbaar achteloos zeggen, en ineens voel je een steek in je borst.
Helaas: in 'Adem' wordt elke krop in de keel gevolgd door een gekrulde teen. Had regisseur Hans Van Nuffelen niet genoeg vertrouwen in de dramatische slagkracht van zijn eigen onderwerp? Werd hem door de producenten aangemaand om het sombere parcours van zijn personages wat spannender te maken, om de plot een beetje gelikter te maken? Wie zal het zeggen?
Feit is dat het eindresultaat hier en daar heel erg gepimpt aanvoelt: er werd verdorie zelfs een onversneden booswicht in het verhaal gedropt. Maar het zij de cineast vergeven, want met horten en stoten weet hij zijn film uiteindelijk toch naar een erg aangrijpende climax te voeren.
De krop wint het van de krul.

B)
1. De film ''Adem''
2. Kinepolis Brussel
3. 1 november 2010 - 20u15
4. Met Hanne Debognies, Ellen Wauterickx en Celine Sablon
5. We kozen deze film omdat het goede recensies had in de krant en het was een film die iedereen aanstond. Niet alleen de recensies waren goed, maar ook de reacties van mensen die de film al gezien hadden. Mijn verwachtingen waren dus  vrij hoog, ook verwachtte ik veel van de actrice Marie Vinck, een sterke vrouw die ik heel graag zie spelen.
6. Ik wist dat het een film was die ging over de longziekte mucoviscidose maar ik wist eigenlijk niets concreets over de ziekten. Ook wist ik niet wie de hoofdrolspeler van de film was en welke acteurs er nog in mee speelden. Ik kwam dus nog nooit in contact met de ziekte maar bijvoorbeeld het ziekenhuis Gasthuisberg Leuven, daar ben ik wel al meerdere keren geweest.

C) Ik vond het erg om te zien hoe deze jongens opgegroeid zijn met deze ziekten, en hoe ze er vaak mee kunnen lachen. Het geeft een goed beeld wat het is om te weten dat je vroeger dan voorzien zal sterven, je wordt helemaal meegezogen in het verhaal. Het heeft bij mij meerdere keren gestoken en het is een zeer ontroerende film. Alle onderwerpen komen aan bod: dood, ziekte, familie, vrienden, liefde, ... Daarom steekt deze film ook niet rap tegen. Ik vind dat Vlaanderen toch maar weer eens getoond heeft dat het van wanten aanweet wat betreft films maken. De beelden zijn heel mooi, de shots en locaties zeer realistisch. Het gelikte waarover de recensent van Humo spreekt, is denk het stuk in de film waar het hoofdpersonage Tom met zijn vrienden medicijnen smokkelt uit het ziekenhuis. Achteraf gezien, is dit er misschien wat over maar op het moment zelf ben je echt in de film gezogen en dus niet bezig met wat kan en niet kan. En het kan wel degelijk, dus hier ben ik het niet eens met de recensent. Het is ook zo pakkend, omdat zijn broer sterft en hij dus ook weldra zal sterven, om dan te zien hoe die ouders hun twee kinderen op zo'n korte tijd moeten verliezen. En we kunnen niet zeggen ''Het is ne film hé''. Nee, want dit gebeurt ook in het echt. We komen er gewoon niet (genoeg) mee in contact om te beseffen wat er zich achter de schermen van het ziekenhuis afspeelt.
D)

MUZIEKCONCERT - Selah Sue

A)
1. Selah Sue doet ons denken aan Erykah Badu, dezelfde diepzinnige en oprechte muziek. Ze maakt een soort van inspirerende funk/soul, waardoor ze een plaats in het voorprogramma van The DØ versierde en ook Milow nam haar onder zijn vleugles. Met haar hoge stem en naïeve liedjes maakt ze meteen een opmerkelijke en onuitwisbare intrede in het Belgische muzieklandschap. Ze komt ons haar nieuwe liedjes voorstellen, voor het eerst mét band. Later op het jaar verschijnt haar eerste full-cd. Bron: www.botanique.be

2. Geen kat die Selah Sue niet kent. Dit Leuvense meisje wist met behulp van goed volk als Milow en Moby uit te groeien tot één van de grootste, nieuwe talenten uit België. Zowel onze noorder- als zuiderburen liggen al aan haar voeten. En dat wanneer ze nog niet eens een debuutalbum op haar naam heeft staan. Maar daar komt dra verandering in: donderdag stelde ze dit debuut mét band voor in de Rotonde van de Botanique.
 Haar gitaar werd voor het gros van de set goed gerust gelaten. Selah Sue trad immers aan met een volledige band achter zich. Daardoor kon ze zich ten volle concentreren op datgene waar ze nog steeds het best in is: haar stem. Zo kon ze alle mogelijkheden van haar stembanden openzetten om er zo veel denkbaar uit te halen. Het is niet vaak dat je zo iemand ziet werken en stuwen om echt het onderste uit de kan te schrapen. Hoewel het publiek tijdens een glanzende bisronde toch nog eens mocht proeven van Selah Sue alleen met haar gitaar – wat telkens voor minimale schoonheid zorgt – werd het ook meteen duidelijk dat er goed aan wordt gedaan om de nieuwe songs kracht bij te zetten door middel van een live band. Selah Sue heeft immers zo veel mogelijkheden om haar geluid helemaal open te trekken en te ontdekken én dat werd donderdag precies gedaan.


Zodat we ook een beter beeld kregen van hoe dat debuutalbum nu zal klinken. De drums zijn een altijd aanwezig én prominent gegeven die de songs wat ritme bezorgen. Toch mochten de baslijnen van ons wel wat meer zijn, aangezien deze echt wel onmisbaar zijn in de Black Music.
Donderdag zagen we een meisje aan het begin van een immense muziekcarrière aan het werk en wanneer ze deze kwaliteit blijft koesteren, zou er niets mogen foutlopen.
B)
1. Wat? Selah Sue Tour
2. Waar? Botanique - Brussel
3. 20 oktober 2010 20u
4. Met mijn broer Gilles (6LMT)
5. Ik wou Selah Sue al heel lang is zien spelen, maar had er nog niet de kans voor gekregen. Omdat de prijs ook  niet zo duur was bestelden we dus meteen een ticket. Het is ook echt mijn genre muziek en ik volg haar al van in het begin. Mijn verwachtingen waren eerst hoog, maar ik had al van velen gehoord dat ze niet zo goed was live, onder andere op Couleur Café stelde ze teleur. Dus ik ging er neutraal naar toe, maar ze heeft mijn verwachtingen overtroffen.
6. Ik kende ongeveer alle muziek van Selah Sue omdat haar repertoire vrij beperkt is, maar omdat ze haar nieuwe cd voorstelde was er toch wel nog wat nieuws. Ik had haar nog nooit live gezien maar wel al vaak op de radio gehoord, en in interviews en talkshows met haar gelezen en gekeken.

C) Ik heb geen recensie gevonden van het concert zelf dus heb ik een preview van het concert van de site van de Botanique erop geplaatst en ook en review van een eerder gegeven concert in de Botanique in april dit jaar. Zoals in het tweede verslag staat, liet ze bij ons ook de gitaar grotendeels achter wege. Ze stal volledig de show in de perfecte outfit en met het nu wel al bekende kapsel. Terwijl ze stond te dansen achter haar micro zong de zaal volop mee en was er veel interactie tussen haar en het publiek. Dit is wel leuk aan de Botanique, hoewel het concert uitverkocht was stond je toch met een vrij bescheiden publiek te genieten van haar muziek. Ze had een vaste tracklist van ongeveer een tiental liedjes maar ze vroeg daar tussen regelmatig in welk liedje het publiek zin had. Aan lef ontbreekt het haar zeker niet, ze speelde dan ook twee bisnummers omdat het publiek haar raakte nadat iedereen luidkeels meezong met ''Explanations''. We moeten inderdaad zeer lang wachten op haar debuutalbum, nu toch al een tweetal jaar. Maar onlangs bracht ze een EP uit ''Raggamuffin'', die ze voorstelde tijdens haar concert door enkele nummers te spelen zoals ''On the run'', een lied opgedragen aan Yasmine. Haar eerste echte album zal verschijnen in het begin van volgend jaar. Ik denk dat ik zeker nog naar een concert zal trekken van Selah Sue, ik wil haar zeker eens zien optreden met de Dubstep-groep AKS.

D)

EXPO - Bip Expo

BIP - Brussel info plein

A)
Het BIP, middenin de museumwijk van de hoofdstad, staat voor Brussel Info Plein/ Bruxelles Info Place /Brussels Info Place en is dus het bezoekerscentrum van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Het is een gebouwencomplex op het Koningsplein dat letterlijk de schakel vormt tussen de Kunstberg, het Koninklijk Paleis en het Park van Brussel.
Het eerste gebouw, het voormalige Lloydsgebouw, presenteert en promoot het Gewest. Het toeristisch infokantoor van Brussel geeft de bezoekers - zowel Brusselaars, Belgen als buitenlandse toeristen – alle gewenste informatie over de culturele en toeristische kalender van de 19 gemeenten van de Hoofdstad.
De eerste verdieping is volledig gewijd aan de expo experience brussels!. Deze permanente tentoonstelling geeft dankzij de speelse en interactieve opstelling een gevarieerd beeld van het Brussels Gewest : zijn inwoners, cultuur, diversiteit, economie… De bezoeker kan er overigens zijn kennis testen over het internationale statuut van de stad, enz. Een prachtige maquette van het Gewest sluit de expo af. Experience Brussels! is voor iedereen toegankelijk en een ideale start voor een bezoek aan stad en gewest.
Het Huis de Lalaing doet dan weer dienst als de plek voor het protocol en de officiële uitstraling van Brussel . De diverse salons zijn de ideale ruimten voor events, persconferenties, recepties, colloquia, conferenties… De Brusselse Gewestregering komt samen in de Leopoldzaal waarvan de geschiedenis wil dat de Belgische Grondwet hier werd ondertekend door Koning Leopold I.
Het gebouw dat de Lloyds en de Lalaing huizen met elkaar verbindt, wordt gebruikt voor pedagogische activiteiten. Scholen nemen hier deel aan de Erfgoedklassen, een project van minister Emir Kir in samenwerking met de Koning Boudewijnstichting. Dezelfde Stichting wil tegelijk ook de jongeren aansporen tot burgerschap via het Knooppunt Democratie.
Het Brussels Gewest zet haar rijkdommen in de schijnwerpers en toont tegelijk op een indrukwekkende manier zijn ambities. Het BIP opent mooie vooruitzichten voor de uitstraling van Brussel en de bevestiging van zijn identiteit tot ver buiten zijn grenzen.
Bron: http://www.kunstberg.com/nl/BIP-Brussel-info-plein
B)
1. Wat? BIP Expo
2. Waar? BIP- Brussels Info Plein
3. Wanneer? 01 november 2010 om 16uur30
4. Wie? Met Hanne Debognies, Céline Sablon en Ellen Wauterickx (5LWE)
5. Céline stelde deze expo voor, ik was wel geïnteresseerd omdat ik wel wat meer wou weten over het
    Brussels Hoofdstedelijk Gewest en wat achtergrondinformatie hierover verzamelen. Ik  verwachte een  expo vol saaie cijfers en informatie, maar toen we binnenkwamen begon het al meteen met foto's genomen van toeristen en Brusselaars. De informatie werd ludiek voorgesteld en de expo was zeer interactief. Zo kon je bijvoorbeeld je eigen stad bouwen of filmpjes kiezen gespiegeld op nagemaakte waterplassen.
6. Voor ik naar deze expo ging wist ik eigenlijk niet heel veel over Brussel. Ik wist wel dat dit in gehuchten enzo was opgedeeld, maar ik verstond er niet veel van, maar door een grote kaart waar je kon oplopen, heb ik het nu wel begrepen. Ik was ook nog nooit in het BIP binnengeweest, maar het was een zeer modern gebouw en de toegang was gratis wat het ook zeer aantrekkelijk maakte.

C) De tentoonstelling was inderdaad speels en interactief. Zoals je ook op de foto ook kan zien was alles zeer mooi gepresenteerd en in gezellige kamers voorgesteld. Het gebouw vond ik heel aangenaam om in rond te lopen, maar soms wist je wel niet goed of er een juiste richting was die je moest volgen. Op het interactieve na, vond ik toch dat er zeer veel met cijfers werd gewerkt, ik denk dat niet echt iemand daar iets aan heeft. Wat dan wel handig was, was dat er een zaal met kubussen was die je kon binnentreden, vanbuiten stond er dan bijvoorbeeld ''bevolkingsdichtheid" of "nationaliteiten" en dan kon je de kubus binnengaan met een onderwerp dat je interesseerde. Ook was er een quiz die je kon spelen via een computer, terwijl je kon plaatsnemen op een comfortabele bank, werden er dan vragen gesteld over onderwerpen die de bezoekers aansprak. De zaal met parapluutjes was zeer mooi, maar vond ik toch maar wat raar, geteugenissen van Brusselaars maar niet meteen over de meest interessante onderwerpen. Er staat ook in het artikel een vermelding naar de prachtige maquette, maar die kan ik me precies niet meer herinneren dus die zal wel niet zo mooi geweest zijn. Het is inderdaad wel een goede start voor toeristen voor ze de stad intrekken. Zo zullen vele toeristen waarschijnlijk meer weten over Brussels dan de inwoners zelf. Het was een heel interessante uitstap die voor alle leeftijden aan te raden is! 
D)