'Adem' begint sterk, met de mucopatiënten Tom (Stef Aerts) en Xavier (Wouter Hendrickx) die in Gasthuisberg hun longen komen laten nakijken en tijdens de check-up enigszins gesteld raken op mekaar ('Hoeveel blaast gij?' 'Tachtig normaal, vandaag vijftig.' 'Dan win ik.').
De film is op z'n best wanneer de camera sec het gedoe met de tubes en de zuurstofmaskers en de beademingsmachines registreert, of wanneer we samen met Tom en Xavier - twee jongeren die veel te vroeg met hun eigen sterfelijkheid worden geconfronteerd - door de droeve gangen van het ziekenhuis dwalen (de race in de catacomben!).Op die momenten trilt 'Adem' van waarachtigheid, van tragiek ook: ''t Is raar, hè, dat wij doodgaan voor ons ouders,' hoor je Xavier schijnbaar achteloos zeggen, en ineens voel je een steek in je borst.
Helaas: in 'Adem' wordt elke krop in de keel gevolgd door een gekrulde teen. Had regisseur Hans Van Nuffelen niet genoeg vertrouwen in de dramatische slagkracht van zijn eigen onderwerp? Werd hem door de producenten aangemaand om het sombere parcours van zijn personages wat spannender te maken, om de plot een beetje gelikter te maken? Wie zal het zeggen?
Feit is dat het eindresultaat hier en daar heel erg gepimpt aanvoelt: er werd verdorie zelfs een onversneden booswicht in het verhaal gedropt. Maar het zij de cineast vergeven, want met horten en stoten weet hij zijn film uiteindelijk toch naar een erg aangrijpende climax te voeren.
De krop wint het van de krul.
B)
1. De film ''Adem''
2. Kinepolis Brussel
3. 1 november 2010 - 20u15
4. Met Hanne Debognies, Ellen Wauterickx en Celine Sablon
5. We kozen deze film omdat het goede recensies had in de krant en het was een film die iedereen aanstond. Niet alleen de recensies waren goed, maar ook de reacties van mensen die de film al gezien hadden. Mijn verwachtingen waren dus vrij hoog, ook verwachtte ik veel van de actrice Marie Vinck, een sterke vrouw die ik heel graag zie spelen.
6. Ik wist dat het een film was die ging over de longziekte mucoviscidose maar ik wist eigenlijk niets concreets over de ziekten. Ook wist ik niet wie de hoofdrolspeler van de film was en welke acteurs er nog in mee speelden. Ik kwam dus nog nooit in contact met de ziekte maar bijvoorbeeld het ziekenhuis Gasthuisberg Leuven, daar ben ik wel al meerdere keren geweest.
C) Ik vond het erg om te zien hoe deze jongens opgegroeid zijn met deze ziekten, en hoe ze er vaak mee kunnen lachen. Het geeft een goed beeld wat het is om te weten dat je vroeger dan voorzien zal sterven, je wordt helemaal meegezogen in het verhaal. Het heeft bij mij meerdere keren gestoken en het is een zeer ontroerende film. Alle onderwerpen komen aan bod: dood, ziekte, familie, vrienden, liefde, ... Daarom steekt deze film ook niet rap tegen. Ik vind dat Vlaanderen toch maar weer eens getoond heeft dat het van wanten aanweet wat betreft films maken. De beelden zijn heel mooi, de shots en locaties zeer realistisch. Het gelikte waarover de recensent van Humo spreekt, is denk het stuk in de film waar het hoofdpersonage Tom met zijn vrienden medicijnen smokkelt uit het ziekenhuis. Achteraf gezien, is dit er misschien wat over maar op het moment zelf ben je echt in de film gezogen en dus niet bezig met wat kan en niet kan. En het kan wel degelijk, dus hier ben ik het niet eens met de recensent. Het is ook zo pakkend, omdat zijn broer sterft en hij dus ook weldra zal sterven, om dan te zien hoe die ouders hun twee kinderen op zo'n korte tijd moeten verliezen. En we kunnen niet zeggen ''Het is ne film hé''. Nee, want dit gebeurt ook in het echt. We komen er gewoon niet (genoeg) mee in contact om te beseffen wat er zich achter de schermen van het ziekenhuis afspeelt.
D)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten